مکانیسم شکست
هنگامی که ساختمان در معرض زمین لرزه قرار می گیرد، نیروهای اینرسی متناسب با جرم سیستم سازه ای، بر سازه تحمیل می گردد. در حین حرکات زمین در جهات قائم و افقی، نیروهای اینرسی که بر سازه وارد می شوند در هر لحظه تغییر کرده و ارتعاشات سه بعدی ساختمان را نتیجه می دهند. اجزای سازه ای که تا قبل از وقوع زمین لرزه، اساساً بارهای قائم را تحمل می کردند، حال باید بتوانند بارهای افقی را که به صورت لنگر خمشی و نیروی برشی اضافی به سازه وارد می شوند را نیز تحمل نمایند.
مشاهده رفتار ساختمانهای بنایی هنگامی که تحت تأثیر زمین لرزه قرار دارند، نشان می دهد که ارتعاشات ساختمان، شدیداً به چگونگی اتصال دیوارها به یکدیگر و همچنین مهار آنها در تراز کف و سقف، بستگی دارد (شکل زیر)
در ساختمانهای بنایی قدیمی، جایی که تیرهای چوبی سقف در مصالح مهار نمی شوند)یا کلافها به یکدیگر قفل نمی شوند( ، هر دیوارتمایل به جدا شدن از اتصال خود را دارد.
ترکهای قائم در گوشه دیوارهایی که دچار خمش خارج از صفحه می شوند و یا نزدیک انتهای دیوار، هنگامی که مقاومت کششی دیوار برای مقابله با نیروهای اینرسی وارده کافی نباشد، رخ می دهد. در این شرایط ارتعاش دیوارها یکنواخت نبوده و دیوارهای خارجی دچار فرو ریختگی می شوند
هنگامی که مهارها در جای خود قرار دارند یا کلافهای بتنی مسلح در تراز کف و سقف به یکدیگر محکم شده اند، ارتعاش دیوارها به طور همزمان صورت می گیرد با این وجود خمش خارج از صفحه دیوارها، باعث کاهش مقاومت ساختمان می گردد.
بدیهی است، هنگامی که دیوارها به وسیله دالهای بتنی مسلح صلب و کلاف در تراز سقف به یکدیگر متصل هستند، بهتر رفتار می نمایند. در این صورت ارتعاش دیوارها به صورت همزمان انجام می گیرد و خمش خارج از صفحه دیوارها کمتر اهمیت پیدا می کند. در این حالت هر دیوار از چهار طرف به تکیه گاه های صلب متصل بوده و رفتار مناسبی از خود بجا می گذارد. بدین منظور ساختمان مانند یک جعبه رفتار کرده و دیوارها به مقاومت ساختمان در برابر بارهای جانبی کمک می نمایند.