هواسازها در بتن
موادی که قبل یا در حین مخلوط کردن مخلوط های بتن به آنها اضافه م یشود، تا موجب ایجاد حباب های هوا در بتن شود، هواساز نامیده می شود و باید با الزامات مندرج در این بند از دفترچه مشخصات مطابق باشد.
هر هواسازی که به کارگاه حمل م یشود، باید دارای گواهی تولید کننده آن باشد، که بر اساس آزمایش هایی که انجام داده است، ثابت می کند که هواساز مورد نظر به لحاظ غلظت )چگالی( ترکیب و عملکرد، مشابه هواساز ضروری و منطبق بر این دفترچه مشخصات است.
هنگامی که یکسانی ترکیب شیمیایی محموله هواسازی با محمول ههای قبلی که کیفیت آنها تایید شده است، مورد تردید باشد، مهندس ناظر م یتواند از پیمانکار بخواهد که آزمایش هایی انجام دهد. این آزمایش ها ممکن است شامل اسپکتروفتومتری مادون هواساز و مقدار مواد جامد و مانند آنها باشد. چنین آزمایش هایی، برحسب دستورالعمل مهندس ناظر، ممکن است pH قرمز، تعیین برای تعیین همگنی یک محموله بر نمون ههای ماخوذ از نقاط مختلف آن محموله نیز انجام گیرد.
مقدار کلرور موجود در هواسازها باید توسط تولید کننده اعلام شود.
عملکرد
افزودنی هواساز مورد استفاده باید الزامات زیر را تامین کند:
- هنگامی که آب انداختگی برحسب درصد آب خالص در هر دو بتن محاسبه می شود، آب انداختگی بتن ساخته شده با
هواساز مورد آزمایش نباید از آب انداختگی بتن ساخته شده با افزودنی مرجع پذیرفته شدهبیش تر از 2 درصد اختلاف
داشته باشد. آب خالص مقدار آبی است که، بدون در نظر گرفتن مقدار آبی که جذب سنگدانه ها می شود، در ساخت بتن
مصرف می شود.
- زمان های گیرش اولیه و نهایی نباید با زمان گیرش مخلوط بتنی که با هواساز مرجع پذیرفته شده ساخته شده است،
بیش تر از هفتاد و پنج دقیقه تفاوت داشته باشد.
- مقاومت فشاری بتن ساخته شده با هواساز مورد آزمایش در هر سن، باید بیش تر از 90 درصد مقاومت فشاری بتن ساخته شده با هواساز مرجع در همان سن باشد.
- مقاومت خمشی بتن ساخته شده با هواساز مورد آزمایش در هر سن، نباید کم تر از 90 درصد مقاومت خمشی بتن ساخته
شده با هواساز مرجع در همان سن باشد.
- شاخص دوام نسبی بتن ساخته شده با هواساز مورد آزمایش باید بیش تر از 80 باشد.